درباره سریال:
سریال پوست شیر (The Lion Skin) سریالی اجتماعی، درام و جنایی به کارگردانی جمشید محمودی و تهیه کنندگی نوید محمودی در شبکه نمایش خانگی محصول سال ۱۴۰۱ است؛ یکی از امتیازات مهم و نقاط قوت مجموعه پوست شیر علاوه بر قصه پرکشش و موسیقی تاثیرگذار، بازی بازیگرانش است؛ هادی حجازیفر در نقش پدری ناامید و افسرده که احساس شکست و سرخوردگی میکند، بازی قابل باوری دارد و موفق شده حس دلسوزی مخاطب را برانگیزد؛ تغییر روحیه او بعد از جلب اعتماد دخترش و حس شادی و رضایت این کاراکتر نیز، در حرکات و چهرهاش مشهود است؛ حجازیفر در لحظهای نیز که «نعیم» دچار شوک و ناباوری است، موفق شد از پس این لحظه سخت برآید و احساساتش را به مخاطب منتقل کند؛ پانتهآ بهرام هم در نقش همسر سابق «نعیم»، هنگامی که با اتفاق ناگواری که برای دخترش رخ داده بود، مواجه شد، بازی باورپذیر و تاثیرگذاری داشت؛ شهاب حسینی نیز نقش سختی برعهده دارد؛ دختر «محب» جزو قربانیان یکی از پروندههای اوست و همین اتفاق باعث شده است این کاراکتر به آدمی تنها، غمگین و عصبی تبدیل شود؛ شهاب حسینی در نقش این شخصیت بازی خوبی داشت و مخاطب را با کاراکتر خود همراه کرد؛ علیرضا کمالی نیز در نقش «پروانه» رفیق وفادار «نعیم» حضور متفاوتی در پوست شیر دارد؛ اگر این ویژگی را قبول کنیم که در ژانر جنایی، علاوه بر جنایت که عنصر اصلی است، همواره خلافکار یا جنایتکار در یک سو و پلیس، کارآگاه یا مامور قانون در سوی دیگر قرار دارد و جدال آنان با یکدیگر در نهایت منجر به برملا شدن اسرار و چگونگی یک جنایت میشود، پوست شیر نیز کاملا از این قواعد پیروی میکند و تا اینجای کار ما با مجموعهای استاندارد روبه رو هستیم؛ اطلاعاتی که فیلم تا قسمت چهارم به مخاطب میدهد بسیار ناچیز و قطره چکانی است، اما در کمال تعجب این موضوع باعث نشده است که ریتم سریال کند و داستان تبدیل به داستانی کش دار شود؛ در واقع داستان طوری طراحی شده است که هر لحظه مخاطب را تشنه گره گشاییهای داستان نگه دارد؛ رفت و برگشتهای زمانی نیز بجا و به اندازه در دل درام و تصویر گنجانده شده است؛ به نظر میرسد این سرک کشیهای قصه در گذشته و حال، این اثر را به یکی از بهترین نمونههای روایتهای این چنینی در یک فیلم تبدیل کرده است؛ رفت و برگشتهایی که نه مخاطب را از داستان دور میکند و نه با اضافه گویی ها، روی اعصاب مخاطبش راه میرود..
هیج دیدگاهی ثبت نشده ;(